In het toneelstuk “le malade imaginaire (de ingebeelde zieke)”wordt de spot gedreven met een rijk iemand, die zich inbeeldt dat hij ziek is. Molière schreef het stuk en speelde vaak ook mee, zo ook in de rol van deze rijkaard. Molière bleek echter echt ziek te zijn, na een voorstelling overleed hij. Dus bij hem was de ziekte niet ingebeeld.
In de tijd van Molière (17 e eeuw) waren er nog geen arbeidsongeschiktheidsuitkeringen, zoals Ziektewet en WIA. Voor deze uitkeringen geldt dat de ongeschiktheid een rechtstreeks en objectief medisch gevolg moet zijn van ziekte. Dit levert problemen op bij moeilijk objectiveerbare fysieke aandoeningen zoals ME/Chronisch Vermoeidheids Syndroom, Whiplash, Fibromyalgie of Prikkelbaar Darm Syndroom. Deze aandoeningen zijn moeilijk objectiveerbaar omdat het niet te zien is op een foto of vast te stellen is met laboratoriumonderzoek. Het UWV erkent deze ziekten wel, maar kent er vaak maar lichte beperkingen aan toe, dus geen uitkering.
Als er iets anders aan de hand is maakt dit het een stuk eenvoudiger. Voorbeeld: mevrouw klaagt jaren over enorme vermoeidheid en denkt aan ME/CVS. UWV kent geen Ziektewet toe. Uit een eenvoudige bloedtest blijkt dat zij aan een ernstige vorm van diabetes lijdt. Zodra dat bekend is, is Ziektewet geen probleem, deze ontvangt zij zolang de diabetes lastig instelbaar is. Ander voorbeeld (zaak van mij): man denkt te lijden aan ME/CVS. Uitkering wordt door UWV geweigerd, hij procedeert door tot aan de Centrale Raad van Beroep (in 2000), maar omdat het niet obectief vast te stellen is, wordt het afgewezen. Ruim 10 jaar later blijkt (objectief) dat de ernstige klachten veroorzaakt zijn door een tekenbeet/de ziekte van Lyme. Deze tekenbeet zou opgelopen zijn in het begin van de jaren 80. Het UWV kent de uitkering alsnog toe, uiteindelijk zelfs WIA/IVA (uitspraak te vinden op rechtspraak.nl: ECLI:NL:CRVB:2018:2643).
